ჯოჯოხეთი ზეცაში

ჯოჯოხეთურ პლანეტებზე, რომლებსაც დედამიწის ქვეშა ზეციურ პლანეტებს უწოდებენ, ტანჯვები არ არსებობს. მაშინ რატომ ვაკუთვნებთ მათ ჯოჯოხეთურის კატეგორიას? თავისი განსაზღვრებით, ჯოჯოხეთი – ესაა ადგილი, სადაც არ არსებობს წარმოდგენა ღმერთის შესახებ. დედამიწის ქვეშა ჯოჯოხეთურ სამყაროებში იმაზე მეტი გრძნობითი სიამოვნებისა და ტკბობის სული მეფობს, ვიდრე თავად მაღალ ზეციურ პლანეტებზეც კი. მაგრამ იქ თითქმის, ან საერთოდ არ არსებობს ცოდნა ღმერთის შესახებ. ამ პლანეტებზე გარკვეული ტიპის სულები იტანჯებიან. იქ ყოფნა შინაპატიმრობას მოგვაგონებს: გარემო თითქოს სასიამოვნოა, მაგრამ მაინც, ეს ტყვეობის ერთ-ერთიო ფორმაა, რადგანაც სული თავისი სურვილების ტყვეობაში იმყოფება და საკუთარ სურვილებს ემსახურება და არა ღმერთს. ღმერთის ნაცვლად სხეულის, ჭკუისა და გრძნობების მსახურების მცდელობებს ყოველთვის უბედურებამდე მივყავართ.

ჯოჯოხეთური პლანეტების აღწერილობა შეიძლება ძალიან ხელოვნურად მოგვეჩვენოს, მაგრამ მათთვის, ვისაც ამ გამოცდილების გავლა მოუწევს, ეს ყველაფერი რეალობა გახდება. ადამიანისთვის, რომელიც უმაღლეს ცნობიერებას ფლობს, ჯოჯოხეთი არ არსებობს. ყოველ ჩვენგანს აქვს შესაძლებლობა, რომ თავის მიზნად აირჩიოს ან ეს, ან სხვა რეალობა. მას შემდეგ, რაც გავიგებთ ყველაფერს, რის შესახებაც ახლა ითქვა, ჩვენ უნდა მოვახდინოთ ენერგიეს კონცენტრაცია ღმერთთან თავდაპირველი ურთიერთობის აღდგენაზე და უნდა განვახორციელოთ ჩვენი ბუნებრივი ფუნქცია – მისი მსახურება. შიში – ბუნებრივი მოვლენაა, მაგრამ სიყვარულის ძალა ყველაფერზე მაღლა დგას ამ პლანეტაზე. საკუთარი ცნობიერების ამაღლებით, ჩვენ შევძლებთ შევუერთდეთ მთელი სიყვარულის წყაროს, აღვასრულოთ ჩვენი დანიშნულება ამ მატერიალურ სამყაროში და განვეჯაჭვოთ სწრაფად დეგრადირებად საზოგადოებასა და საუკუნის დასასრულის სიმპტომებს.

* * *

კითხვები და პასუხები:

კითხვა: თუ ჩვენ იმის გამო ვიტანჯებით, რომ ღმერთს არ ვენდობით, და ვიცით ეს, მაშინ რატომაა ასე ძნელი ჩვენი ქცევების შეცვლა იმისთვის, რომ ცნობიერების ამ არაადამიანური დონიდან მაღლა ავიწიოთ?

პასუხი: თუმცა ჩვენ ვიცით, რომ ჩვენი ტანჯვების მიზეზი ჩვენივე ცნობიერების დაბალი დონეა, ქცევის შეცვლა ძნელია, და ამის მიზეზი ვნებაა. ჩვენ ცოცხალი არსებები ვართ და ჩვენ ვნება გვმართავს. ვნება არაა შემოფარგლული მხოლოდ სექსუალური სფეროთი, მას კავშირი აქვს ყველა აზრთან და ქმედებასთან, რომელიც გრძნობების მსახურებისკენაა მიმართული. სინამდვილეში ვნება (ავხორცობა) – ესაა ღმერთისადმი სიყვარულის დამახინჯებული ფორმა, მისი ანარეკლი მრუდე სარკეში. კარმული პირობების შესაბამისად ცოცხალი არსებების ცნობიერება სხვადასხვა დონითაა შეპყრობილი ავხორცობით. და ეს განსაზღვრავს, თუ რამდენად დაბალი იქნება ადამიანის ცნობიერების დონე და როგორ ჯოჯოხეთურ პირობებში მოხვდება იგი.

ჩვენ შეგვიძლია განვთავისუფლდეთ მდაბალი ცნობიერებისგან, თუკი ავხორცობაზე ვიტყვით უარს, და კიდევ უკეთესი, თუ მის ტრანსფორმაციას მოვახდენთ პირველად მდგომარეობამდე – ღმერთისადმი უპირობო სიყვარულამდე. ეს ღმერთის ერთგული სამსახურით მიიღწევა. შეგვიძლია დავასახელოთ საქმიანობის ზოგიერთი სახე:

1) უზენაესი უფლის წმინდა სახელების მოსმენა;

2) უფლის წმინდა სახელების გალობა და დიდება;

3) უფალზე ფიქრი (გახსენება);

4) უფლისადმი მსახურება;

5) სრული განდეგილობა უფლის სახელით.

მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენ ამ მატერიალურ სამყაროში ვიმყოფებით და გვეჩვენება, რომ ცნობიერების შეცვლა ძალიან ძნელია, სინამდვილეში ეს შესაძლებელია, თუკი ჩვენი საქმიანობის კონცენტრაციას ღმერთისადმი ერგულ მსახურებაზე მოვახდენთ.

კითხვა: ჩემი კითხვა ნების თავისუფლებას ეხება. მე ხშირად გამიგია სხვადასხვა ადამიანისგან, რომ თუკი ღმერთმა ოდესღაც შეცდომა დაუშვა, ეს შეცდომა იმაში მდგომარეობს, რომ მან ადამიანს ნების თავისუფლება მისცა. შეგიძლიათ აგვიხსნათ, რატომ მოგვანიჭა უზენაესმა ნების თავისუფლება?

პასუხი: სიყვარულის იძულება შეუძლებელია. თავისი განსაზღვრებით, სიყვარული დამოუკიდებელი დაკვირვებით, შეფასებითა და სხვა პიროვნებასთან ნებაყოფლობითი ურთიერთობით შენდება. იძულების არ არსებობის დროს ჩნდება ბუნებრივი მიჯაჭვულობა. თუკი ვინმე პისტოლეტს გადებთ შუბლზე და გაიძულებთ, რომ მისთვის სასიამოვნო რაღაც თქვათ, ეს სიყვარული არაა. სიყვარული – ეს ქმედებაა, რომელიც დამყარებულია თავისუფალ ნებასა და ერთგულებაზე, და რომელიც სიყვარულის ენერგიასა და ურთიერთსიყვარულს აღვიძებს.

უზენაესმა ნების თავისუფლება მოგვანიჭა, რათა მის სასიყვარულო სამსახურში გამოგვეყენებინა იგი. ყველანი ჩვენ ღმერთის შვილები ვართ – სამწუხაროდ ხშირად ურჩნი და გაუგონარნი. ჩვენ გვეძლევა თავისუფალი ნება იმისთვის, რომ ავირჩიოთ: ვემსახუროთ ღმერთს, თუ მისგან ცალკე ყოფნას ვეცადოთ, თუნდაც დროებით. ჩვენ ვამბობთ “დროებით”, იმიტომ რომ ეს ხელოვნური განცალკევებაა, რომელსაც საბოლოოდ დასასრული დაუდგება. ჩვენ ვერასოდეს შევძლებთ სინამდვილეში განვცალკევდეთ ღმერთისაგან, მაგრამ ჩვენ ვიყენებთ ნების თავისუფლებას, რათა გავექცეთ მას. ჩვენ ნება გვეძლევა, რომ კურსს ავცდეთ. როცა ბავშვი არ ემორჩილება და აბრაზებს დედას, მას შეუძლია თქვას: “მაშინ წადი შენს ოთახში და აკეთე რაც მოგეპრიანება”. თუმცა ბავშვი მიდის სხვა ოთახში, დედა მაინც დარდობს და სიკეთს უსურვებს მას. მაგრამ რადგანაც ბავშვს საკუთარ გამოცდილებაზე უნდა სწავლა და არ სურს, რომ მშობლების დარიგებები ისმინოს, ისინი ამბობენ: “კარგი, აკეთე რაც გინდა”, - და ნებას აძლევენ ბავშვს, რომ თავისი სურვილები განახორციელოს. მიუხედავად იმისა, რომ მშობლები არასდეს ართმევენ ბავშვს ნების თავისუფლებას, ისინი აკეთებენ იმას, რაც სიკეთეს მოუტონს მას. განათლებას აძლევენ ბავშვს, რათა მან შეძლოს რომ სათანადოდ გამოიყენოს თავისი ნების თავისუფლება.

ეს სიტუაცია ძალან ჰგავს ჩვენს მდგმარეობას მატერიალურ სამყაროში. ჩვენ გვებოძა გარკვეული დამოუკიდებლობა ნების თავისუფლების გამოყენებაში, და როგორც წესი არასწორად ვიყენებთ მას. მაგრამ როგორც კი ვიღლებით სიამოვნებების ღმერთისგან დამოუკიდებლად ძიებით, ჩვენ სახლში ვბრუნდებით, ღმერთთან. სწავლის პერიოდში მრავალ სიძნელეს ვაწყდებით. შეიძლება გაჭირვებით სავსე მრავალი ცხოვრება გავიაროთ მანამ, სანამ მიწიერი არ შეწყვეტს ჩვენთვის სიამოვნების მონიჭებას, სანამ არ შევიგრძნობთ იმის წყურვილს, რაც უფლებით გვეკუთვნის, - ღმერთისადმი სიყვარულის წყურვილს. როცა ჩვენ თუნდაც ცოტათი გავაცნობიერებთ ამას, უფრო სერიოზულად შევისწავლით ცხოვრების აზრს და მაშინვე გაგვიწევენ დახმარებას. ღმერთი მაღალგანვითარებულ სულებს, წმინდა წერილებს და ღვთაებრივ გამოცხადებებს გვიგზავნის იმისთვის, რომ ჩვენს განვითარებას და მისკენ სწრაფვას დაეხმაროს.

კითხვა: ჩემმა რელიგიურმა აღზრდამ ჯოჯოხეთისადმი მძაფრი შიში ჩამინერგა. ვშიშობ, რომ თუ ცუდ ქმედებებს ჩავიდენ, ჯოჯოხეთში მოვხვდები. აუცილებელია თუ არა ღმერთის წინაშე შიშის განცდა სულიერ ცხოვრებაში, და საერთოდ – უნდა გვეშინოდეს თუ არა რაიმესი? იქნებ სიყვარული შიშზე ძლიერია?

პასუხი: სიყვარული – ყველაზე დიდი ძალაა სამყაროში. მაგრამ როდესაც სიყვარული მიმართულია არა იქით, საითაც საჭიროა, ეს ძალა – ყველაზე დამანგრეველია, იმიტომ რომ იგი ავხორცობად და სიხარბედ იქცევა. ავხორცობა და სიყვარული – ერთი მონეტის ორი მხარეა. როგორც ელექტროდენის გამოყენება შეგვიძლია როგორც გაცხელებისთვის, ასევე გაცივებისთვის, ყველაფერი დამოკიდებულია იმაზე, თუ როგორ წარვმართავთ მას. ავხორცობა ადამიანურობას აკარგვინებს პიროვნებას. იგია სისასტიკის, ძალაუფლების ბოროტად გამოყენებისა და ექსპლუატაციის მიზეზი. სიყვარულს კი უნარი აქვს, რომ განწმინდოს და განკურნოს.

ბავშვის ქმედება თავდაპირველად იმითაა განპირობებული, რაც მას მოსდევს – ჯილდო ან სასჯელი. სასჯელი შიშს ნეგავს. მაგრამ როდესაც ბავშვი იზრდება, მისი ქცევა სიყვარულზე შენდება. ბავშვი ფიქრობს: “თუ ამას ჩავიდენ, დედა და მამა იდარდებენ, ამიტომ არ გავაკეთებ ამას”. თუკი სიყვარული არასაკმარისად ძლიერია მასში, იგი ფიქრობს: “ეს არ უნდა გავაკეთო, წინაამდეგ შემთხვევაში დამსჯიან”.

მსგავსად ამისა, როცა ჩვენი სულიერება არც თუ ისე ღრმაა, ჩვენი ღმერთთან ურთიერთობა დამყარებულია ჯილდოზე, სასჯელზე და შიშზე. ჩვენ არ ვიქცევით გარკვეული სახით იმიტომ, რომ სასჯელის გვეშინია. ხოლო როცა სულიერად მოვმწიფდებით, ჩვენს არჩევანს შიში აღარ გვკარნახობს: მას განსაზღვრავს ჩვენი მზადყოფნა უპირობო, უანგარი მსახურებისადმი, და ჩვენ საჭირო სახით ვიქცევით ამჯერად უკვე ჭეშმარიტი სიყვარულის კარნახით. როცა ჩვენი ერთგულება ღრმა და გულწრფელი ხდება, ღმერთი კურთხევას და წყალობას გვაძლევს. საბოლოო ჯამში ყველაფერი დამოკიდებულია ჩვენს თვითდისციპლინაზე და ერთგულებაზე.

მთავარი შიში, რომელიც ადამიანებს ტანჯავს – მომავლის შიშია. სინამდვილეშჳ არ არსებობს არაფერი, გარდა აწმყოსი. წარსულმა უკვე ჩაიარა; ყველაფერიმა მომხდარმა უკვე დაგვატყო თავისი კვალი. მომავალი  სულ ახლოსაა – წამიდან წამში იგი აწმყოდ იქცევა. ჩვენ რომ უფრო ღრმად შეგვეძლოს აწმყოს გაცნობიერება, ასე აღარ შეგვეშინდებოდა მომავლის, მით უმეტეს, რომ ამ შემთხვევაში უფრო შევძლებდით მის მართვას. ის, რასაც ახლა ვაკეთებთ, განაპირობებს იმას, რასც მომავალში მივიღებთ. ეს კარმის კანონია. ჩვენი ფიქრები და ქმედებები აწმყოში იწვევენ გარკვეულ რეაქციებს მომავალში. ყველაზე მეტად ეშინიათ მათ, ვისშიც უფრო ძლიერია ეჭვები და თავდაჯერებულობა. ისინი უფრო ყურადღებით უნდა ჩაუკვირდნენ თავიანთი რწმენის სისტემას და ცხოვრების სახეს. ხანდახან ადამიანებს ეშინიათ იმის, რასაც სხვები სჩადიან მასთან დამოკიდებულებაში, ან იმის, რასაც თვითონ უკეთებენ თავის საკუთარ თავს. ხანდახან კი იმის ეშინიათ, რაც გაუკეთეს ან უკეთებენ სხვებს. ადამიანებს იმისაც ეშინიათ, რომ მათი ცხოვრებისეული მდგომარეობა ისეთი სტაბილური არაა, როგორც მათ სურთ.

შიშის გრძნობა იმაზე მიუთითებს, რომ ჩვენს ცხოვრებაში საკმარისი სიყვარული არაა, ჩვენი კავშირი ღმერთთან კი საკმარისად ძლიერი არაა. ამას ტანჯვა და ტკივილი მოაქვს. როცა ტკივილს ვგრძნობთ, ჩვენ უნდა მივიღოთ იგი და მისი ენერგია წმისვლისთვის უნდა გამოვიყენოთ. ტანჯვის და გამოუვალობის შეგრძნების ძალა დამოკიდებულია იმაზე, თუ როგორ აღვიქვამთ გარესამყაროს. მნიშვნელოვანია, რომ ვისწავლოთ ნეგატიური სიტუაციების პოზიტიურად გარდაქმნა, ხოლო პოზიტიურის – კიდევ უფრო პოზიტიურად. ამას გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს, რადგანაც ჩვენი საცხოვრებელი გარემო ისედაც ნეგატიური და მტრულია, ის მატერიალურისკენ გვიბიძგებს, და არა სულიერისკენ. ჩვენ გვასწავლიან გრძნობით სიამოვნებებს, რასიზმსა და სექტანტობას. ჩვენ გვასწავლიან, რომ უნდა ვითხოვოთ, ვისესხოთ, მოვიპაროთ და ვაკეთოთ ყველაფერი რაც გვინდა, ოღონდ კი “ჩვენთვის ავიღოთ” მომავალზე და სხვა ადამიანებზე ზრუნვის გარეშე. მთელი თანამედროვე საზოგადოება ამ ფილოსოფიითაა განსმჭვალული.

რამდენადაც ჩვენ არ შეგვიძლია ბოლომდე ავიცილოთ თავიდან ნეგატიური ასპექტები, ყველაზე უმჯობესია ვისწავლოთ მათთან თანაარსებობა და გამოვიყენოთ ისინი როგორც საფეხურები აღმასვლისათვის. როცა ადამიანი კიბეზე ადის, შესაძლოა ყოველი ნაბიჯის გადადგმა გაუჭირდეს, და ეს შეგვიძლია განვიხილოთ, როგორც გამოცდა, მითუმეტეს თუკი გზაზე ბევრი წინააღმდეგობაა. და მაინც, ყოველი მომდევნო ნაბიჯი რაღაცის მიღწევის და ზრდის შეგრძნებას გვაძლევს. მსგავსად ამისა არსებობის უარყოფითი მხარეები შეგვიძლია გამოვიყენოთ როგორც საფეხურები ზრდისათვის. თუ ამას არ გავაკეთებთ, სულიერი წინსვლა შეუძლებელი გახდება.

როგორ სიტუაციაშიც არ უნდა აღმოჩნდეთ, უთხარით საკუთარ თავს: “რა შეიძლება მასწავლოს ამ სიტუაციამ? რაღაც მიზეზით მასში აღმოვჩნდი. რამდენადაც ჩემი უფალი კეთილისმყოფელი და ყოვლადმოწყალეა, სულგრძელია და ჩემს სასიკეთოდ ზრუნავს, ეს სიტუაცია ჩემი სრულყოფისათვის გამომეგზავნა. უფალი გამოცდებს მიგზავნის, რათა შეამოწმოს, შევძლებ თუ არა მათ გავლას”. მასწავლებელი საკონტროლო სამუშაოებს იძლევა არა იმისთვის, რომ მოსწავლის უუნარობა დაამტკიცოს, არამედ იმისთვის, რომ მისი პროგრესის დონე შეაფასოს. სწორედ ასევე უფალს არ უნდა, რომ წარმუმატებლობა განვიცადოთ. ის გვამოწმებს, რათა განსაზღვროს ჩვენი სულიერი განვითარების დონე და გვიბიძგოს ზრდისაკენ. ამიტომ ნებისმიერ სიტუაციაში დაუსვით საკუთარ თავს კითხვა: “როგორ შემიძლია გამოვიყენო ეს სიტუაცია იმ გაგების, გრძნობებისა და რეაქციების განვითარებისათვის, რომლებიც ღმერთისადმი სიყვარულისთვისაა აუცილებელი?” თუკი ამას გააკეთებთ, ნებისმიერი სიტუაცია შეუწყობს ხელს თქვენს ზრდას და პროგრესს.

* * *

დიდი მნიშვნელობა აქვს იმასაც, თუ როგორი დამოკიდებულება გვაქვს დადებითი მოვლენებისადმი. თუ ჩვენს ცხოვრებაში რაიმე კარგი ხდება, ჩვენ კი ვთვლით, რომ დავიმსახურეთ ეს, და ვკითხულობთ, ამდენხანს რატომ არ მოაწყო ღმერთმა ყველაფერი ასე კარგად, ჩვენ ამით უმადურობას ვავლენთ. ხოლო თუკი სათანადოდ ვიყენებთ იმას, რაც მოგვეცა, და ნებისმიერ ნამატს ან გაუმჯობესებას ვღებულობთ განწყობით, რომ ჩვენ ამას არ ვიმსახურებთ, და უდიდეს მადლიერებას ვგრძნობთ იმისათვის, რომ ღმერთმა გამოგვიგზავნა ეს ყველაფერი, - ეს სულიერი პროგრესის წინაპირობაა. როცა გარემოებები და ვითარებები კეთილსასურველად ეწყობა, გამოიყენეთ ეს სიტუაციები მადლიერების გრძნობის განვითარებისათვის. სწორედ ასევე, როდესაც არასასურველი სიტუაცია მოდის, გამოიყენეთ იგი, რომ ძალა და მედეგობა მოიპოვოთ.

ცხადია, რომ ამის თქმა უფრო ადვილია, ვიდრე გაკეთება. მაგრამ ყოველი ქმედება აზრისგან და გრძნობისგან იზრდება. თუკი რაიმეს შესაძლებლად თვლით და ცდილობთ ამის მიღწევას, თქვენ შეგიძლიათ მიაღწიოთ წარმატებას. მაგრამ თუკი შესაძლებლადაც კი არ მიიჩნევთ რაიმეს და არანაირ მცდელობას არ წევთ ამისათვის, მაშინ წარმატების ალბათობა ძალიან მცირეა, და უფრო მეტიც – ნულის ტოლია. ამიტომ ყოველთვის უნდა გახსოვდეთ, რომ ცნობიერებას შეუძლია ტანჯვის შემცირება. შეგიმჩნევიათ, რომ ზოგიერთი ადამიანი გადამდებ დაავადებასთან შეხების დროსაც კი არ ავადდება? ხოლო როცა ასეთი ადამიანები ბოლოს და ბოლოს მაინც ავადდებიან, ისინი მალე ინკურნებიან. ავადმყოფობის დროს ისინი კარგ განწყობას ინარჩუნებენ და არც კი ჰგვანან ავადმყოფებს. ეს ხდება იმიტომ, რომ ისინი არ უშვებენ ცნობიერებაში ფიქრებს ავადმყოფობის შესახებ. მათი ცნობიერება ორიენტირებულია ჯანმრთელობაზე და კარგ განწყობაზე. ცნობიერების შეცვლა შეიძლება შესანიშნავი ტკივილგამაყუჩებელი საშუალება აღმოჩნდეს და სწრაფ განკურნებას შეუწყოს ხელი.

როგორც ღმერთის შვილები, მისადმი სიყვარულის გამო ვცდილობთ, რომ მისი ნების თანახმად ვიმოქმედოთ. შიში შესაძლოა სასარგებლო აღმოჩნდეს, მხოლოდ მაშინ, როცა ის მიმართულია იმისკენ, რასაც შეუძლია ღმერთისგან მოგვაშჴროს. უნდა გვეშინოდეს მთელი მატერიალური სამყაროსი, იმიტომ რომ იგი ღმერთისადმი მსახურების ალტერნატივას წარმოადგენს. გონივრულია, რომ შევინარჩუნოთ საკუთარ თავში ჯანმრთელი შიში ჩვენზე მატერიალური ენერგიის ზემოქმედების გავლენისგან. ყოველთვის ყურადღებით უნდა ვიყოთ და გვახსოვდეს, რომ ნებისმიერ წამს შეიძლება გავხდეთ ომის მსხვერპლნი. ეს სასიკეთო შიშია, რადგანაც აიძულებს ადამიანს, რომ სულით ძლიერი, სულიერი მეომარი იყოს. ასეთი შიში გვამაგრებს ღმერთისადმი სიყვარულში და მისდამი მსახურებისკენ მისწრაფებაში.